Yönlendirici Olmayan Psikoterapi

Yönlendirici olmayan psikoterapi, bireylerin duyguları, değerleri ve davranışları hakkında içgörü kazanmalarına ve bunları kabul etmelerine yardımcı olarak öncelikle kişilik gelişimini teşvik etmeyi amaçlayan ruhsal bozuklukların tedavisine yönelik bir yaklaşımdır. Terapistin işlevi, "danışanlara" ("hastaların" olumsuz çağrışımlarından kaçınarak) tutarlı, sıcak, "koşulsuz olumlu saygı" göstermek ve danışanların kendi sözel kaygılarını yansıtarak, kendilerini daha net görmelerini ve terapiste ve başkalarına karşı daha açık tepki vermelerini sağlamaktır. Terapinin hızı, yönü ve sonlandırılması danışan tarafından kontrol edilir; terapist bir kolaylaştırıcı olarak hareket eder. Yönlendirici olmayan yaklaşım, 1940'larda Amerikalı danışmanlık psikoloğu Carl Rogers tarafından ortaya atılmış ve diğer bireysel ve grup psikoterapi yöntemlerini etkilemiştir. (Bkz. Psikoterapi.)