Şafii

Şâfiî, İslam'da, Muhammed b. İdrîs eş-Şâfiî'nin (767-820) öğretilerinden türetilen dört Sünni dinî hukuk ekolünden biri. Bu hukuk okulu (mezhep) İslam hukuk teorisinin temellerini sağlamlaştırmış, hem ilahi yasa koyuculuğun hem de hukuka ilişkin insani spekülasyonun otoritesini teyit etmiştir. İçtihat kaynağı olarak geleneksel cemaat uygulamasına olan taşra bağımlılığını reddeden Şâfiî hukukçular, Hadis'in (Peygamber Muhammed'in hayatı ve sözleriyle ilgili gelenekler) hukuki ve dini yargıların temel dayanağı olarak sorgusuz sualsiz kabul edilmesini ve Kur'an veya Hadis'te açık direktifler bulunamadığında analojik akıl yürütmenin (kıyâs) kullanılmasını savunmuşlardır. Âlimlerin veya toplumun icması (icmâ) kabul edilmiş ancak vurgulanmamıştır. Şâfiî mezhebi Afrika'nın doğusunda, Arabistan'ın bazı bölgelerinde, Endonezya'da ve Kürtler arasında yaygındır.